شهدای شهر رهنان

شهید حسین اکبری
نام پدر: علی
تاریخ تولد: 1347
محل تولد: رهنان
شغل: محصل
یگان اعزام کننده: بسیج
تاریخ شهادت: 65/6/12
محل شهادت: غرب کشور
زیارتگاه: گلزار شهدای شهر رهنان

زندگینامه:
شهید پس از دوران تحصیلات ابتدایی و راهنمایی در دبیرستان شهید آیت الله دستغیب مشغول تحصیل شد و با اسارت پدرش در جبهه ی جنگ به دست مزدوران بعثی ایشان احساس نمود که باید راه پدر را ادامه دهد و از اجر و ثواب معنوی نیز بهره مند شود، لذا به آموزش نظامی رفت و بعد در لشکر مقدس امام حسین (ع) در گردان یا مهدی جذب نیروهای اسلام شد، سپس به غرب کشور اعزام شد و به منطقه ی عملیاتی والفجر 2 برای دفاع از کیان اسلام و انقلاب رفت که با آتش نیروهای عراقی ترکش به سر او اصابت نمود و ایشان را به بیمارستان شریعتی تهران بردند و در آنجا به شهادت نایل آمد.

جلوه هایی از شهید:
ایشان در عین اینکه در گفتارش صادق و درستکار بود، از زیرکی و هوش سرشاری برخوردار بود و تمامی دوستان از ایشان و کارهایش راضی بودند. اوقات فراغت را به کمک پدر و مادر و تلاوت قرآن می گذراند و در نماز جمعه و جماعت و مراسم دعای کمیل و دعای ابوحمزه ثمالی شرکت می کرد.

پیام شهید:
امت شهید پرور، هر چه شهیدانتان زیادتر شوند بار مسئولیت شما افزون تر می گردد. دنیا در برابر خون شهیدانمان سکوت را پیشه ی خود قرار داده و «کلکم راع و کلکم مسئول عن رعیته». نماز جمعه ها را فراموش نکنید. این را بدانید که در مرحله ی امتحان قرار گرفته اید پس سعی کنید صبر را پیشه ی خود کنید.

گلبرگ های خاطره:
در مدتی که پدر ایشان در اسارت به سر می بردند روزی از کمیته ی آزادگان جهت تحویل مستمری ماهیانه به درب منزل ایشان امدند که ایشان از دریافت مستمری خودداری کردند و گفتند به این جور کمک ها محتاج نیستیم و خود توان آن را داریم که با کار و زحمت روزی خود را تهیه کنیم.
یکی از دوستان وی نقل می کند که یک شب در دعای ابوحمزه ی ثمالی که در شب های ماه مبارک رمضان در کنار گلزار شهدای رهنان برپا شده بود او را دیدم که عجیب گریه می کرد و اشک می ریخت. در موقع استراحت بین دعا پیش او رفتم و مقداری با او صحبت کردم. او می گفت که ماندن در این دنیا به پشیزی نمی ارزد و باید رفت و به لقاء یار رسید. شعری که شهید در شأن شهدا می خواند:

آن یار که از شاهد خون کام گرفت     از ننگ برید و دامن نام گرفت
      شرمنده ی خون دل او گشت فلق     سرخی فلق ز گونه اش وام گرفت

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد